Schrijver: Wim Bischot
Regie: Dick van Putten
Inspiciënt: Léon du Bois
Aantal delen: 1
Totale duur: 44 minuten
Omroep: AVRO (06-04-1972)
Genre: Spionage
Resumé:
“Het beddengoed is helder en er is een stevig slot op de deur. Als je de sleutel erop laat zitten, kan de knecht er niet in en niemand kan er door zien. De kamer is niet slecht gemeubileerd, zij past precies in een oud hotel. Het is maar een klein hotel, acht of negen kamers en niet bepaald goedkoop. Doch het voordeel is, hier komt niet iedereen. Alleen het betere genre, dat graag wil wonen in het hart van Parijs. Ik zie alles weer voor me. Vijf jaar geleden is het nu.”
De herinneringen die de man in de Parijse hotelkamer ophaalt, zijn niet van opgewekte aard. De Madame van het hotel, waar hij destijds verbleef, had hem, de Engelsman een compliment gemaakt voor zijn voortreffelijke Frans. Ze zou wellicht minder complimenteus zijn geweest als zij had geweten, dat hij een industriële spion was, die op een formule van een Franse farmaceutische fabriek uit was.
Het was hem ook gelukt zijn opdracht uit te voeren. De microfilms waren in zijn bezit dankzij een meisje op de bewuste fabriek, dat best een stevige aanvulling op haar karige loon kon gebruiken. Vanaf dat moment was zijn vrijheid, mogelijk zelfs zijn leven in gevaar geweest. Niet alleen van de zijde der Franse politie had hij gevaar te duchten, ook “collega’s” van andere nationaliteit zouden op hem loeren. De formule was erg belangrijk.
Toen hij destijds zijn hotel verliet, wist hij al binnen enkele minuten dat hij gevolgd werd. Hij had de taxi naar de “straat van de dure vrouwen” laten rijden in de hoop Claire te vinden. Zijn achtervolgers zaten hem dicht op de hielen. Hij moest een afleidingsmanoeuvre verzinnen, die hen enge tijd op een verkeerd spoor zou zetten. Hij had geluk met zijn pogingen Claire te vinden.
Kort daarna op een hotelkamer, had hij haar in vertrouwen genomen, al haar bezwaren met veel overredingskracht weggepraat. Zij zou, zonder verdacht te zijn, de microfilms naar Engeland kunnen brengen. Hij had een sterkte troef uitgespeeld door haar te verzekeren dat zij niet naar Parijs behoefde terug te keren om haar huidig bestaan voort te zetten. Een heel ander leven zou haar wachten, met hem. “Ik hield haar handen vast zonder sentimenteel te zijn. Ik won!”
En nu is hij terug in Parijs om haar uit te leggen, waarom hij zijn belangrijkste belofte niet kon houden zodat zij gedwongen was toch terug te keren naar haar land nadat zij voor hem de kastanjes uit het vuur had gehaald. Waar en hoe zal hij haar terugzien?
Bron: Hoorspelen.eu
