Schrijver: Meyer Sluyser
Bewerking & regie: S. de Vries jr.
Aantal delen: 1
Totale duur: 1 uur en 13 minuten
Omroep: VARA (09-04-1952)
Genre: Docudrama
Resumé:
“Elke keer, wanneer ik door de Markensteeg loop, verbaas ik me erover, dat de weinige huizen zo dicht op elkander staan. Ik ben er geboren en ik heb er jaren gewoond. Dan moet men zo’n straatje toch wel kennen! Destijds vormde het een smal ravijntje in het Amsterdamse huizenmassief. Het was er bijna de hele dag schemerig donker. Alleen tegen drie uur, als de zon op de keien scheen, lag fel licht naast slagschaduw; en dat gebeurde alleen maar gedurende enkele zomerse weken.
Was de steeg vroeger dan breder? Dat kan toch niet. Maar iedereen kan nu wél zien, dat er toen meer huizen hebben gestaan. Die werden later gesloopt. Bijgebouwd is er niets. De steeg is nu net een gebit, waar een tandarts zo maar, met pijn en al, hier een kies heeft uitgerukt, en verderop een tand, en daar nog een tand. Het straatje is veranderd; en ik ben ook meer dan veertig jaar ouder geworden. Misschien heb ik daardoor moeite de Markensteeg te herkennen. Soms denk ik, dat ik alles heb gedroomd. Het is een phantoom-straat. Maar dan loop ik over het asfalt van de Joden Breestraat en opeens is daar het vertrouwde naambordje: Markensteeg.
De huizen zijn niet van ouderdom in elkaar gezakt. Mensen hebben een handje geholpen. Toen die in de barre hongerwinter van 1944 zonder brandstof zaten, hebben ze overal in de buurt de vloeren uit de huizen gesloopt. En later de balklagen, de deuren, de raamkozijnen, en nog later zelfs de binten uit het dak.
Meubelen stonden er toen niet in; bewoners waren er niet. Die waren al eerder verhuisd. Zonder verhuiswagen, maar wél met een ransel op de rug en een muts op het hoofd. Van de Markensteeg naar de Polderweg in Amsterdam-Oost, en daar op de trein, de lange, lange, lange trein, waaraan tegenwoordig bijna niemand herinnerd wil worden, omdat haatdragendheid geen deugd is. Bestemming: Auschwitz, Mauthausen, Sobibor.”
Bron: Hoorspelen.eu
