Kollumerzwaag, 2 november 2007
Als elf jarig meisje kwam ik in aanraking met het fenomeen Hoorspel. Mijn vader zei op een avond: “Peet je moet vanavond eens naar de radio luisteren, ze beginnen vandaag met een heel spannend hoorspel”. Ik wist niet wat een hoorspel was, dus mijn paps legde aan mij uit wat het precies was. Hij zei : “Ik zal het ook opnemen op een cassettebandje, dan kun je het eens terug luisteren als je dat wilt”. Ik was razend nieuwsgierig en luisterde met rode oortjes naar het hoorspel Sprong in het Heelal.
Tja en vanaf dat moment was ik verslaafd aan de hoorspelen. Mijn verzameling groeide gestaag en ik luisterde bijna dagelijks wel naar de avonturen van de bemanning van de Pionier, Paul Vlaanderen, enz. Daarbij sprong 1 acteur er voor mij steeds uit en dat was Jan Borkus. De manier zoals hij Jimmy Barnett tot mijn held maakte is onbeschrijfelijk. Maar ook natuurlijk andere rollen waar ik met veel plezier naar luisterde.
Het leuke van een hoorspel is, dat je je eigen fantasie kunt gebruiken. En er geen idee van hebt hoe de acteur of actrice er in werkelijkheid uitziet. Tot op een dag dat ik de stoute schoenen aantrok en een lange brief schreef naar de AVRO. Waarin ik vertelde over Jan en dat ik heel graag eens een foto van hem zou willen zien, en of er een mogelijkheid was om eens met hem in contact te komen. Ik postte de brief en wachtte gespannen af.
Een paar dagen later, op een Zondag, ging de telefoon. Ik nam hem niets vermoedend op en een vriendelijke stem aan de andere kant zei: “Je weet vast niet met wie je spreekt”. Het drong niet zo snel tot me door, tot dat de stem vertelde dat hij bericht van de AVRO had gehad….toen herkende ik de stem, het was Jan Borkus in eigen persoon! Ik zal maar niet vertellen hoe ik achter de telefoon zat, zo blij dat ik was.
Jan vertelde me dat het in zijn vak best ongebruikelijk was dat je fanmail kreeg en vond het erg leuk om met mij contact te hebben. We hebben lang gesproken en er ontstond een leuke en warme vriendschap. Ik kreeg een lange brief met foto van Jan, de foto staat nog steeds bij mij op de hobbykamer.
In de loop van de jaren hebben wij leuk contact gehad, ik ben ook eens bij Jan en zijn vrouw op bezoek geweest. Op zijn 85e verjaardag verrasten Ton Witman en ik hem met een mooi boek over zijn werk. Jan belde me op om ons te bedanken en was zeer ontroerd dat we er zoveel werk van hadden gemaakt.
Jan heel erg bedankt voor al het moois wat je voor ons hoorspel liefhebbers hebt achter gelaten, bedankt voor je vriendschap, ik zal je nooit vergeten!
Liefs, Petra Manenschijn
